Jestem Martin. Jestem szczęśliwy. Trwale. Przepraszam.

W Polsce ze szczęściem należy raczej siedzieć cicho, za to narzekać, stękać i kwękać można głośno i otwarcie. W dobrym tonie jest opowiadać o depresji i wspominać o samobóstwie. Mówić jak ci źle i kto jest za ten stan winny. No a ja właśnie jestem szczęśliwy. Co od razu nasuwa podejrzenie, że może jestem w jakiejś sekcie. Nie, nie jestem.

Być szczęśliwym – jak to strasznie poważnie brzmi! A przecież to żadne osiągnięcie. Dzieci są szczęśliwe, a nie uczyły się tego od mędrców z Tybetu.

Nie ma sekretu szczęścia. Są decyzje, mądrość i odwaga. Jest wiedza, umiejętności, praca.

Ale po kolei. Najpierw włącz video obok i daj mi się przedstawić.